Not Selected

ՀԱՆԳԱՄԱՆՔՆԵՐԸ ԴԱՍԱՎՈՐՎԵՑԻՆ ԱՅՆՊԵՍ, ՈՐ ԵՍ ԴԱՐՁԱ ՊՐՈՖԵՍԻՈՆԱԼ ՖՈՒՏԲՈԼԻՍՏ․ ԱՐՍԵՆ ԲԵԳԼԱՐՅԱՆԸ ԻՆՍՏԱԳՐԱՄՈՒՄ ՊԱՏԱՍԽԱՆԵՑ ԵՐԿՐՊԱԳՈՒՆԵՐԻ ՀԱՐՑԵՐԻՆ

31/01/2021

«Ուրարտու» ֆուտբոլային ակումբի ինստագրամյան էջում Արսեն Բեգլարյանը ուղիղ եթերում պատասխանեց երկրպագուներին հետաքրքրող հարցերին։ Առանձնացրել ենք 27-ամյա դարպասապահի ամենաուշագրավ պատասխանները ու ներկայացնում ենք Ձեր ուշադրությանը․

 

ՖՈՒՏԲՈԼԻՍՏ ԴԱՌՆԱԼՈՒ ՆՊԱՏԱԿ ԵՐԲԵՔ ՉԻ ՈՒՆԵՑԵԼ

«Պրոֆեսիոնալ առաջին պայմանագիրս ստորագրեցի, երբ 18 տարեկան էի։ Եթե անկեղծ, 17 տարեկանում ես չէի էլ մտածում, որ պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլ եմ խաղալու։ Երբեք ինքս ինձ նպատակ չեմ առաջադրել, որ անպայման պետք է պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ դառնամ, պարզապես փոքր ժամանակ շատ էի սիրում ֆուտբոլ խաղալ։ 6 տարեկանից սկսեցի հաճախել ֆուտբոլի ու մարզումների գնում էի զուտ իմ հաճույքի համար։ Բայց որ այն կդառնա իմ աշխատանքը, նույնիսկ բավականին հասուն տարիքում չէի մտածում, սակայն ճակատագիրն այնպես դասավորվեց, որ 2011 թվականին «Կրասնոդարը» բարձրացավ Ռուսաստանի Պրեմիեր լիգա, ըստ կանոնակարգի Պրեմիեր լիգայում հանդես եկող թիմը պետք է երկրորդ թիմ ունենար։ Այդ թիմին դարպասապահ էր պետք, ես էլ այդ ժամանակ 18 տարեկան էի, փորձաշրջան անցա մոտ մեկ ամիս, որից հետո ինձ պայմանագիր առաջարկեցին։ Հենց այդպես էլ դարձա պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ։ Հանգամանքները դասավորվեցին այնպես, որ ես պրոֆեսիոնալ դարձա, բայց պատահական չեմ հասել նրան, ինչին հասել եմ, ես միշտ քրտնաջան աշխատել եմ»։

ՍԵՆՅԱԿԻ ՄԻԱԿ ՊԱՍՏԱՌԸ ԴԵՎԻԴ ԲԵՔԵՄԻ ՊԱՏԿԵՐՈՎ ԷՐ

«Ինչպես արդեն նշեցի, երբեք չէի պլանավորել, որ պրոֆեսիոնալ եմ դառնալու։ Ինձ մոտիվացնում էր իմ սերը ֆուտբոլի նկատմամբ, ես իսկապես այն շատ եմ սիրում։ Շուտով 28 տարեկան եմ դառնում, բայց ֆուտբոլի նկատմամբ մանկական մոլուցքը մնացել է։ Փոքր ժամանակ իմ սիրելի ֆուտբոլիստը Դևիդ Բեքեմն էր։ Իմ սենյակում ընդամենը մեկ պաստառ է փակցված եղել պատին ու դա Բեքեմինն էր, բայց ես չեմ կարող ասել, որ ինչ-որ մեկն ինձ մոտիվացրել է, կամ մոտիվացնում է հիմա։ Իմ լավագույն մոտիվատորը ես եմ ու իմ կիրքը ֆուտբոլի նկատմամբ»։

ԴԱՐՊԱՍԻՆ ԱՌԱՋԻՆ ԱՆԳԱՄ ԿԱՆԳՆԵԼ Է 9 ՏԱՐԵԿԱՆՈՒՄ

«Երբ առաջին անգամ հաճախեցի ֆուտբոլային մարզման, երազում էի հարձակվող լինելու մասին, ուզում էի հանդես գալ 9 համարի ներքո։ Հայրս ինձ հարցնում էր․ «Դու ե՞րբ լավ ֆուտբոլ կխաղաս», ես պատասխանում էի, որ երբ ինձ տան 9 համարի մարզաշապիկը, այդ ժամանակ էլ լավ կխաղամ։ Այն ինձ տվեցին, բայց դա այդպես էլ չօգնեց։ Հետո ստացվեց այնպես, որ փոխեցի մարզադպրոցս, ինձ սկսեցին օգտագործել կենտրոնական պաշտպանի դիրքում, երբ դարձա 9 տարեկան մինի ֆուտբոլի մրցաշարի մասնակցեցինք։ Ընդամենը մեկ դարպասապահ էինք հայտավորել այդ մրցաշարին, ի դեպ, այդ տղայի՝ Մաքսի հետ մինչ օրս ընկերություն եմ անում։ Հենց նրա շնորհիվ էլ սկսվեց դարպասապահի իմ կարիերան։ Նրա մոտ այդ օրը խաղը չէր ստացվում, բաց թողեց ամենը, ինչը հնարավոր էր։ Մարզիչը հարցրեց, թե արդյո՞ք թիմում կա մեկը, որ կցանկանար դարպասին կանգներ, որովհետև Մաքսի մոտ այդ օրը ոչինչ չէր ստացվում։ Ինձ օգտագործեցին այդ դիրքում։ Հաջող ստացվեց, շատ անգամներ փրկեցի թիմիս ու այդ օրվանից մնացի դարպասապահի դիրքում։ 9 տարեկանից դարպասապահ եմ։ Ճիշտ է, մինի ֆուտբոլի ձևաչափով էինք խաղում, բայց ինձ դարպասապահի դիրքում հանդես գալը շատ դուր եկավ»։

ԼԵՀԱՍՏԱՆԻ ՀԵՏ ԽԱՂԸ ԿԱՐՈՂ ԷՐ ԴԱՌՆԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՎԱՔԱԿԱՆԻ ԱՄԵՆԱԷՊԻԿ ՀԱՂԹԱՆԱԿԸ

«Բարեբախտաբար իմ կարիերայի ընթացքում շատ հանդիպումներ եմ անցկացրել։ Միանգամից ինչ-որ մեկն ընտրելը դժվար է։ Բայց կնշեմ Դանիայի հավաքականի հետ արտագնա հանդիպումը․ մենք պարտվեցինք, բայց ես լավ խաղացի։ Խաղերից կընտրեմ Լեհաստանի հավաքականի հետ արտագնա հանդիպումը, պարտվեցինք 2-1 հաշվով, բայց մենք 60 րոպե խաղում էինք մեկ ֆուտբոլիստով  պակաս՝ 10 հոգով։ Հենրիխ Մխիթարյանը բացակայում էր, իսկ լեհերին էլ առաջնորդում էր Ռոբերտ Լևանդովսկին։ Վերջին րոպեներին մենք կորցրինք հաղթելու մեր հնարավորությունը․ գնդակ բաց թողեցինք ու պարտվեցինք։ Դա ամենահիշարժան խաղն էր, որովհետև իրադարձություններն անչափ դրամատիկ էին զարգանում ու շատ ցավալի էր, որ մենք բաց թողեցինք հավաքականի ամենաէպիկ հաղթանակներից մեկը՝ չնայած որ հետագայում Երևանում 3-2 հաշվով հաղթեցինք Չեռնոգորիայի հավաքականին, մինչդեռ ընդմիջմանը հաշիվը 2-0 էր հօգուտ հյուրերի։ Եթե 10 հոգով մենք կարողանայինք առավելության հասնել լեհերի նկատմամբ, ապա դա անչափ տպավորիչ կլիներ»։

ՏՆԱՅԻՆՆԵՐ ԱՆՈՒՄ ԷՐ ՏՐԱՄՎԱՅՈՒՄ, ԴԱՐՊԱՍԱՊԱՀԻՆ ԲՆՈՐՈՇ ՑԱՏԿԵՐ ԿԱՏԱՐՈՒՄ ԱՍՖԱԼՏԻ ՎՐԱ

«Իմ ճանապարհին եղել են նաև դժվարություններ։ Երբ 14-15 տարեկան էի օրական 4 ժամ էի ծախսում միայն ճանապարհների վրա՝ մարզման գնալու ու տուն վերադառնալու համար։ Անգամ տնայիններս տրամվայի մեջ էի անում։ Այդ դժվարության մասին գիտակցում ես միայն այն ժամանակ, երբ այն արդեն անցյալ է լինում, իսկ այդ պահին դրա մասին նույնիսկ չես էլ մտածում, որովհետև դու զբաղվում ես քո սիրած գործով։ Եղավ ժամանակ, երբ փոխում էին «Կրասնոդարի» մարզադաշտի ծածկը, մենք ստիպված էինք մարզվել ասֆալտի վրա։ 35-40 աստիճան տաքության պայմաններում դարպասապահ լինելն այն էլ ասֆալտի վրա, երբ պետք է աջ ու ձախ ցատկել դժվար փորձություն է։ Վնասվածքներից խուսափելու համար ես կրում էի 2-ական շապիկ ու տաբատ։ Կարծում եմ, որ հասկանում եք, թե որքան շոգ էր ինձ համար։ Բայց երբ դու զբաղվում ես սիրելի աշխատանքով, դու ոչ մի դժվարության մասին չես մտածում»։

ՖՈՒՏԲՈԼԻՑ ՓՈՐՁՈՒՄ Է ՀԱՃՈՒՅՔ ՍՏԱՆԱԼ

«Եթե դուք իսկապես սիրում եք ֆուտբոլը, ապա ձեզ համար որևէ խոչընդոտ չի լինի։ Ֆուտբոլային ցանկացած սուպերաստղի կարիերայում էլ դժվարություններ եղել են։ Բայց պետք է գնալ երազանքի հետևից, չնայած որ ֆուտբոլի նկատմամբ սերն ինքնին կտանի ձեզ դեպի երազանք։ Խորհուրդս երիտասարդներին հետևյալն է՝ հնարավորինս շատ կլանեք այն ինֆորմացիան որը տալիս են ձեզ, վերլուծեք դրանք, փորձեք ձեր վրա կիրառել, հետո՝ խաղադաշտում։ Ամենակարևորը փորձեք հաճույք ստանալ ֆուտբոլից, եթե դուք ֆուտբոլից հաճույք չեք ստանում, ապա չեմ կարծում, որ այն ձեզ մոտ կստացվի»։

ՀԵՏ ՄՂԵՑ ԷՐԻԿՍԵՆԻ 11 ՄԵՏՐԱՆՈՑԸ․ ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐԵԼ ԷՐ ՆՐԱ ՀԱՐՎԱԾԻ ՏԵԽՆԻԿԱՆ

«Իմ ամենատպավորիչ սեյվը Դանիայի հավաքականի հետ խաղում Քրիստիան Էրիկսենի հարվածից հետո հետմղած 11-մետրանոցն էր։ Դա ինձ համար շատ վառ պահ էր։ Դանիայի հավաքականի հաստիքային 11 մետրանոց իրացնողը Դանիել Ագերն էր, որն այդ ժամանակ ավարտել էր ելույթները հավաքականում, Էրիկսենը հավաքականում վերջին անգամ 5-6 տարի առաջ էր 11 մետրանոց իրացրել։ Ես ուսումնասիրել էի նրա հարվածի տեխնիկան նրա տուգանային հարվածներից, դա ինձ օգնեց։ Երբ նշանակվեց 11 մետրանոց ու երբ տեսա, որ գնդակին մոտենում է Քրիստիան Էրիկսենը, արդեն որոշել էի, թե որ կողմ պետք է ցատկեմ»։

ԲԱՑ Է ԹՈՂԵԼ ԱՅՆՊԻՍԻ ԳՈԼ, ՈՐԸ ԿԱՐՈՂ ԷՐ ՈՐՍԱԼ ՆՈՒՅՆԻՍԿ 3 ՏԱՐԵԿԱՆ ԴԱՐՊԱՍԱՊԱՀԸ

«Կարծում եմ, որ նման գոլ եղել է յուրաքանչյուր դարպասապահի կարիերայում։ Ճիշտ է, պրոֆեսիոնալ կարիերայում դժվարանում եմ հիշել իմ բաց թողած ամենակուրիոզ գոլը, բայց պատանի հասակում նման մեկը բաց եմ թողել։ Մասնակցում էինք մի մրցաշարի, որտեղ կողք կողքի դաշտեր էին ու խաղեր էին ընթանում միաժամանակ։ Մենք խաղում էինք Մինսկի «Դինամոյի» հետ։ Հետևեց երկար փոխանցում, ես ձեռքս պարզած առաջ գնացի վստահ լինելով, որ խաղից դուրս իրավիճակ է, բայց մրցակցի հարձակվողը հասավ գնդակին ու հարվածեց դեպի դարպասը։ Հարվածը թույլ էր, ես հեշտությամբ կարող էի որսալ դա, բայց հնչեց մրցավարի սուլիչի ձայնը, ես էլ գնդակին չկպա՝ վստահ լինելով, որ խաղից դուրս իրավիճակ է արձանագրվել, գնդակը հայտնվեց դարպասում, իսկ մրցավարի սուլիչի ձայնը ոչ թե մեր խաղից էր, այլ կողքի դաշտում ընթացող խաղից։ Գոլն արձանագրվեց»։

ԽԱՂՈՒՄ Է ՌՈՒՍԱԿԱՆ ԱՐՏԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՁԵՌՆՈՑՆԵՐՈՎ

«Վերջին շրջանում խաղում եմ ռուսական Alfa ապրանքանիշի ձեռնոցներով։ Ինձ այն դուր է գալիս։ Եթե կան դարպասապահներ, որոնք լավ ձեռնոցների փնտրտուքի մեջ են, ես նրանց դա խորհուրդ կտայի»։

ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ Է ԴԱՌՆԱԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՏԱՐՎԱ ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ՖՈՒՏԲՈԼԻՍՏԸ

«Ֆուտբոլային երազանքս իմ հնարավորությունների առավելագույնին հասնելն է, ֆուտբոլից հնարավորինս շատ հաճույք ստանալը։ Իհարկե, ուրախ կլինեի, եթե ավելի բարձրակարգ առաջնություններում խաղայի, իսկ թե ինչ տիտղոս կուզեի ունենալ, կպատասխանեմ, որ կուզեի Հայաստանի տարվա լավագույն ֆուտբոլիստ ճանաչվել։ Տեսականորեն դա հնարավոր է»։

ԱՄԵՆԱՄԵԾ ՏՊԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ԹՈՂԵԼ Է ՌՈՄԱՆ ԲԵՐԵԶՈՎՍԿԻՆ

«Երբ 19 տարեկան էի, առաջին անգամ հրավիրվեցի Հայաստանի ազգային հավաքական։ Բերեզովսկին այդ ժամանակ 38 տարեկան էր։ Նա հրաշալի էր աշխատում։ Ես նրա հետ հավաքականում էի այն ժամանակ, երբ նա 39, 40 տարեկան էր։ Նույնիսկ այդ տարիքում նա ավելացնում էր, որպես ֆուտբոլիստ առաջադիմում էր։ Ինձ համար նա օրինակ էր։ Եթե ֆուտբոլիստը 40 տարեկանում կարողանում է առաջադիմել, դա նշանակում է, որ ես՝ 20 տարեկան ֆուտբոլիստս պետք է աշխատեմ ու աշխատեմ։ Այդ օրինակն ինձ լավ իմպուլս հաղորդեց»։

ԵՐԱԶԱՆՔԻ ԹԻՄՈՒՄ ԴԱՐՊԱՍԱՊԱՀԸ ԿԼԻՆԵՐ ՎԱՆ ԴԵՐ ՍԱՐԸ

Իմ երազանքի թիմը հետևյալ տեսքը կունենար․ Վան դեր Սար, Մալդինի-Վիդիչ-Սերխիո Ռամոս- Դանի Ալվես, Չավի-Սքոուլզ-Պիռլո, Մեսի-Ռոնալդու-Ռոնալդո։ Մանուկ ժամանակ երկրպագում էի «Մանչեսթեր Յունայթեդին», իսկ հիմա՝ «Ուրարտուին»։

ԱՄԵՆ ՕՐ ՓՈՐՁՈՒՄ Է ԴԱՌՆԱԼ ԱՎԵԼԻ ԼԱՎԸ

«Ինձնից առավելագույնն եմ պահանջում, առաջնորդվում եմ ամեն օր ավելի լավը դառնալու ցանկությամբ։ Այո, դրանք մեծ շրջանառություն ստացած արտահայտություններ են, բայց դրանք իսկապես հաջողության են տանում։ Միակ մարդը որի հետ պետք է մրցակցես, դա հենց դու ես, պետք չէ կողքերը նայել ու մրցակիցներ փնտրել։ Պետք է նպատակներ դնել ու դրանք կյանքի կոչել»։

ՎՍՏԱՀ Է, ՈՐ «ՈՒՐԱՐՏՈՒՆ» ՄՈՏ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐՈՒՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՉԵՄՊԻՈՆ Է ԴԱՌՆԱԼՈՒ

«Հուսով եմ, որ մոտ ապագայում մենք կկարողանանք չեմպիոն դառնալ։ Նման նպատակ ունենք, գնում ենք դեպի դա, և ամեն ինչ կանենք, որպեսզի այդ նպատակը իրականություն դարձնենք։ Ես դրանում վստահ եմ։ Այո, մրցակցությունը մեծ է, բայց մենք էլ լավ մրցակից ենք, լավ ենք հանդես գալիս առաջնությունում։ Այնպես որ, գնալու ենք մինչև վերջ»։